Door hybride diagnostiek kortere wachttijden en besparing zorgkosten
GGZ-aanbieders kunnen tijd en zorgkosten besparen door pas aan het eind van het intakeproces te bepalen onder welke bekostigingsstroom de regiebehandelaar een cliënt boek. De NZa heeft ingestemd met deze zogenoemde hybride diagnostiek door HSK, maar in het veld heerst nog steeds de gedachte dat het niet mag of kan.
Hoe werkt het: bij aanbieders die zowel Basis GGZ (GBGGZ) als Specialistische GGZ (SGGZ) leveren, gebeurt het nu nog wel eens dat een cliënt door de huisarts of praktijkondersteuner GGZ niet juist wordt verwezen en in plaats van in de SGGZ in de GBGGZ thuis hoort of vice versa. Als een cliënt na een intakeproces voor de SGGZ alsnog naar de GBGGZ doorverwezen wordt, moet hij opnieuw wachten én opnieuw een gesprek voeren met een (vaak dezelfde) regiebehandelaar, maar dan voor de GBGGZ. Dit zijn immers de regels: elke prestatie moet directe tijd met een regiebehandelaar bevatten. Om dit onnodige wachten én de inzet van de toch al schaarse regiebehandelaar efficiënter te maken, heeft HSK het intakeproces voor de GBGGZ en de SGGZ zoveel mogelijk gelijk getrokken.
Een cliënt krijgt in de nieuwe aanpak een gebruikelijk intakeproces, maar pas bij de afronding van de intake wordt vastgesteld of dit in de GBGGZ of in de SGGZ plaatsvindt. HSK noemt dit ‘hybride’ diagnostiek. Daarna start direct de (juiste) behandeling. Als er sprake is van SGGZ, dan wordt er aanvullend een multidisciplinair overleg gevoerd.
HSK heeft deze nieuwe ‘hybride’ diagnostiek voorgelegd aan de NZa. Die bevestigde dat dit zo mag, mits de zorgverzekeraars ook akkoord waren.