Van klacht naar kracht

Waarom komt bij nochtans de h voor de t en bij thans erna? Ik heb echt geen idee. Dat ik dyslectisch ben, weet ik al heel lang. Ik hoor regelmatig in mijn hoofd nog de verzuchtingen van de verschillende juffen en meesters: “is dit nou zo moeilijk om te onthouden?” En: “voor jou is dit zeker erg lastig he?”Of na mijn eindexamen: “Wat knap dat jij dit gehaald hebt.” Daar komt vast mijn hobby ‘certificaten halen’ vandaan. Want in de loop van de jaren heb ik toch een lichte bewijsdwang ontwikkeld, vooral aan mijzelf. Je kan het!

Verwonderlijk
In het bestuur van de NVP geldt dat als ik een stuk kan lezen, het dus helder is geschreven. En dat ik, ‘de dyslect’ deze blog schrijf (met hulp van Narda van het NVP-bureau) is en blijft hilarisch. Dat er binnenkort zelfs een boek van mij uitkomt bij uitgeverij Boom is nog verwonderlijker, maar daarover een andere keer meer.

Hoe zit dat bij mij?
Naast mijn dyslectie had ik laatst nog een andere ‘neurodiverse ervaring’: één van mijn kinderen werd getest op ADD en ik was de ouder die bevraagd werd over het ‘afwijkende gedrag.’ Maar af toe niet thuis geven omdat je gedachten elders zijn, vind ik eigenlijk helemaal geen afwijkend gedrag. En jezelf helemaal kunnen verliezen in iets wat echt boeiend is, is voor mij juist heel normaal. Net als je nauwelijks kunnen zetten aan een inhoudsloze taak. Ik herkende in al deze kenmerken niet alleen het gedrag van mijn kind maar ook dat van mijn vader. En dat riep de vraag op: hoe zit dat eigenlijk bij mijzelf?

Onlogisch
Een gz-opleideling wilde bij mij wel een ADD-onderzoek doen en dus zou ik een antwoord krijgen op die vraag. De uitkomst vond ik verrassend: ik heb geen ADD want – en nou komt het - ik ervaar niet genoeg lijdensdruk. Een conclusie die ik toch hoogst bijzonder en onlogisch vind. Het beeld klopt, maar ik heb er onvoldoende last van dus het beeld vervalt?

Ik snap natuurlijk heel goed dat ik niet in aanmerking kom voor vergoede zorg. Ik heb mijn weg immers goed gevonden. Maar als iemand bijvoorbeeld de mazzel heeft om niet heel veel last te hebben van een gebroken rib, is die rib dan opeens spontaan niet gebroken? En is de diabetes van iemand over, als na verloop van tijd de medicatie goed is ingesteld?

Dat kan ik!
Als het gaat om intellectuele stimulatie ben ik nog steeds bezig met mijn inhaalslag. Op dit moment zit ik midden in het traject EFTin (Les Greenberg, Changing emotions with emotions). En daar hoorde ik de gouden regel: You can loose the protocol but you can never loose the client. Nou, dat spreekt mijn brein wel aan! Want het volgen van de cliënt, verantwoordelijk zijn voor het proces, erbij blijven en overzicht houden, dat snap ik. Zien waar we zijn en zien waar het naar toe gaat, dat kan ik! 

Focus
Mijn werk vind ik heel interessant, dus dan ben ik er met mijn aandacht helemaal bij. Ik kan mij heel goed focussen als iets mijn interesse heeft. Maar de uitleg over de nieuwe agenda met toelichting op alle extra opties en mogelijkheden is toch echt al iets meer een ‘lijdensweg.’ Dus ik concentreer me op mijn doel namelijk de cliënt goed boeken en ik sluit me zoveel mogelijk af van alle aanvullende informatie. Ziedaar: focus.  

Overzicht
Cliënten zijn vaak het overzicht kwijt dus het is fijn als ik daar als therapeut wel een beeld bij heb. De exacte labelling met alle juiste woorden voor alle juiste stappen, ik verlies me zelden in details. Ziedaar: overzicht.

Talenten
En zo begin ik stapje voor stapje mijn neurodiversiteit te koesteren. Waar ooit gezucht werd dat het allemaal wel heel moeilijk voor mij zou zijn, merk ik nu hoeveel profijt ik heb van mijn specifieke talenten. Ik weet nu dat taalgevoel niet gerelateerd is aan lettervolgorde. En dat lettervolgorde en scherp over iets kunnen nadenken ook niet aan elkaar gekoppeld zijn.

Maar dat juist 'het complete plaatje zien' in mijn vak heel erg handig is. En dat ik goed snap (zie) waar ik naar toe ga en dat de weg daarnaar toe ook wel komt. Maar wat had ik dat graag eerder willen weten! Dat ik wel capabel ben, dat mijn krachten juist goed te benutten zijn in dit vak.

Eigen- aardigheden
Zou het niet mooi zijn als we onze cliënt de kracht te geven om te leven met de eigen-aardigheden in plaats van een diagnostische eige-naardigheid? Van klacht naar kracht bij neurodiversiteit, zou dat niet een waardevolle cursus bijscholing zijn?