Vrij moedig

De lente is een mooie tijd om nieuwe inspiratie op te doen. En dat is niet zo moeilijk want bij de verschillende opleidingsinstellingen is regelmatig mooi aanbod voor bij- en nascholing. Over de therapeutische relatie bijvoorbeeld, maar ook over EMDR bij piekeren of over suïcidale ideaties. Over praktische psycho- farmacologie, over het lichaam in de psychotherapie. Kortom: mijn interesse gaat van links naar rechts en van onder naar boven.

Moed
Toch is er een gemeenschappelijke deler in mijn keuzes. En bedoel ik niet alleen ‘het leek me leuk’ of ‘daar wil ik meer van weten.’ Maar bij alles gaat het over moed. Joost Hutsebaut sprak in een presentatie over moed in de therapiekamer en Anton Hafkenscheid had het over vrijmoedig. Greet van Aerschot noemde confrontatie de hoogste vorm van empathie. En Ad Kerkhof stelde dat je bij je client moet blijven, de suïcide gedachtes helder moet uitvragen en je niet mag verstoppen achter angst en onzekerheid. Aangeven dat je de fantasieën, gedachten en beelden aankan, is zoveel steunender dan ‘ach en wee’ en ‘hoe erg toch.’ En om dat te kunnen, is moed nodig.

Ervaring
Mijn eigen ervaringen hebben dat idee ook gevoed. Want hoe lief ook de beaming van mensen was dat het tijdens en na mijn behandeling voor kanker, allemaal wel heel erg moeilijk en lastig was, die angst, de somberte en het niet kunnen werken; het bood mij geen bodem. Want ik was niet zielig. Terwijl de erkenning dat het allemaal wel erg veel tegelijkertijd was, me wel echt steunde en bodem gaf. Het inzicht dat het allemaal behoorlijk kan tegenzitten, zonder dat dat uitzichtloos is, dat hielp. Het leven was ruk maar ik was geen hoopje zieligheid.

Doorgeven
Supervisie geven is eigenlijk niet meer dan doorgeven waar je zelf behoefte aan hebt (gehad). Met mijn supervisanten wil ik het nu vooral hebben over vrij kunnen voelen om moedig te zijn in de spreekkamer. Want hoe doe je dat?

Het schuurt
Vermijden van moeilijke dingen in de interactie met anderen bespreekbaar maken, dat kent de cliënt wel van buiten de spreekkamer. Maar je cliënt serieus nemen en juist dat adresseren waar het schuurt (in de interactie), dat is therapie. Samen exploreren waarom het schuurt en hoe je dit schuren om kan buigen tot een minder pijnlijk proces, daar moet het over gaan in de behandelkamer. En daarbij moet je als therapeut het schuren ook voelen, zodat je er authentiek woorden aan kan geven. En dat is leuk maar ook spannend.

Inspiratie
En daarom is het goed om inspiratie op te blijven doen en te blijven bijleren. Af en toe wat bijscholing heeft mij weer wat stimulans gegeven om me vrij te voelen om moedig te zijn in de spreekkamer.