Voeding voor je mentale schijf van vijf
Ooit hoorde ik iemand zeggen: het leven is als een stoel met vier poten: je eigen gezondheid, je intieme relaties, je werk en je sociale omgeving. En als er een poot wankelt dan zijn er gelukkig nog drie over die je staande houden. Maar als er twee poten of meer wankelen dan wordt het echt lastig. Bij mij waren er tijdelijk twee poten behoorlijk ontzet. Maar uit eigen ervaring weet ik inmiddels: therapie helpt, werk helpt, de tijd helpt en liefdevolle steun helpt.
Schijf van vijf
Maar er is meer nodig. En dat staat mooi omschreven in de ‘mentale schijf van vijf’ die ik regelmatig bij mezelf ‘test’. Ik weet natuurlijk best dat ik erkend word en erbij hoor, dat ik dingen doe die ertoe doen, dat ik ertoe doe en dat ik gezien word. Maar nu ik weer beter ben, ervaar ik het ook echt. Ja, ik word erkend en ik voel dat ik erbij hoor! En met werken doe ik weer iets wat ertoe doet, dat voelt voor mij toch anders dan toen ik mijn dagen vulde met borduren en breien. Ik word gezien, ik doe ertoe. En het mooie is: door weer zinvol bezig te zijn, volgt er ook het gevoel er weer bij te horen, erkend te worden, nuttig bezig te zijn etcetera. Kortom: voor mij is werk echt een ‘plus S plus’.
Films
Nu mijn stoel weer op vier poten staat en mijn mentale schijf van vijf weer op orde is, heb ik ook weer tijd en ruimte om verder te kijken en te luisteren naar andere verhalen. En daarmee mijn mentale schijf te voeden. Met mijn nieuwe Cinevillepas genoot ik van een paar prachtige films die ik echt iedereen wil aanbevelen.
- Everything Everywhere All at Once is in eerste instantie een vervreemdende film over de midlife levensfase van een vrouw met een onsuccesvolle wasserette, een rebellerende dochter en een belastingaangifte die maar niet lijkt te eindigen. Als het universum verscheurt in een oneindig aantal universums is ze opeens ook een internationaal bekende filmster, kungfu-meester, chef-kok of misschien de held die iedereen nodig heeft. We zien een hoofdpersoon die ontregelt is door hormonen, zorg heeft voor een ouder, zorgen heeft om het zelfstandige kind en onbevredigend werk en onbevredigend huwelijk heeft. Alles raakt overal tegelijkertijd ontregelt maar vertoont uiteindelijk toch samenhang. En is dat niet de essentie van ons vak? Helpen om van ontregeling een samenhangend verhaal te maken? Voor iedere cliënte in deze levensfase die zich niet begrepen voelt, is dit een uitgelezen kans om de anderen (de partner) te tonen hoeveel er speelt. Zodat beiden snappen dat het ook allemaal bijna niet te snappen valt, als er zoveel tegelijkertijd leidt tot verwarring.
- The Banshees of Inisherin is een ontroerende film over de ontregeling als je geen contact meer kan maken met een belangrijke ander en de bijna niet te accepteren onmacht die daarbij komt kijken voor beiden partijen. En wie overkomt dat niet? En wie herkent niet de pijn die het doet als je elkaar niet meer verstaat? En recensent schreef: “Je kent het drama van relaties die uitraken, maar ook als iemand totaal onverwacht een vriendschap opzegt, kan dat een extreme rouw losmaken. En uiteindelijk, net als bij in de liefde de bons krijgen, rancune. En de rancune die volgt neemt totaal absurde en grimmige vormen aan”.
- The Blue Caftan vond ik de meest ontroerende film. Toen ik kaal en mager was wist ik een ding zeker: ik wil niet als lijk de kist in. Dat sterke gevoel ging over ertoe doen, over gezien worden, ook als het leven eindigt of geëindigd is. En dat is precies waar deze film over gaat. Halim heeft samen met zijn vrouw Mina een traditionele kaftanwinkel in de medina van Salé, Marokko. Hun hele huwelijk leven ze al met een geheim, maar desondanks heeft het echtpaar een enorme genegenheid voor elkaar. Mina's ziekte en de komst van een nieuwe leerling die het vak wil leren, zorgen ervoor dat dit fragiele evenwicht onder druk komt te staan. Verenigd in hun liefde, helpen ze elkaar om hun angsten onder ogen te zien. Mina wordt op handen gedragen, zelfs na haar overlijden. En dat raakte mijn grote angst: ik was bang en wilde niet ‘verdwijnen’. Als Mina wordt weggebracht draagt zij de mooiste kaftan ooit. En dat vond ik een enorm troostend beeld. Voor mij een therapeutische film.
Wat zijn er veel mooie verhalen en beelden. En wat is het fijn daar weer van te mogen genieten. Ga dat zien allemaal, want je mentale schijf van vijf wordt erdoor gevoed!