De therapeut in therapie (pleidooi voor leertherapie)

Ik ben in therapie. Ik wil hulp bij mijn angstbeelden en bij het verdriet om het moeten loslaten van de groepspraktijk. De eerste paar keer lijkt het alsof er een camera meeloopt. Ik ben hyper bewust en twijfel over van alles. Pas na drie keer is de schroom wat weg. Maar waarom duurt het allemaal zo lang? Waar is die shortcut?

De eerste keer dat ik ga, ga ik extra vroeg weg. Ik wil een goede parkeerplek hebben en zeker niet te laat komen. Of zal ik met de trein gaan? Maar hoe lang is het dan lopen? De auto voelt veiliger, het is toch een beetje een verlengstuk van thuis. Waar zal ik gaan zitten in de wachtruimte? Moet ik mij melden? En schudden we handen of niet? Ben ik wel een leuke, interessante cliënte? Zeg ik geen hele rare dingen?

Shortcut
Maar tijdens mijn EMDR-behandeling ‘loopt de camera’ weer…. ik zie mezelf in de stoel zitten. En ik zie hoe mijn eigen ogen heen en weer en op en neer gaan. Wat ben ik opgelucht als ik in de auto zit onderweg naar huis en eindelijk kan ontspannen! Zou het dan nu klaar zijn? Is de spanning dan nu echt weg? Is EMDR het wondermiddel? Helaas, het weekend na de behandeling blijkt dat er juist veel spanning loskomt. Er is blijkbaar geen shortcut, ook ik moet erdoorheen.

Leertherapie
Dat wist ik natuurlijk ook best. Maar blijkbaar is alles wat Christine-de-therapeut heel goed weet, toch elke keer volstrekt nieuw voor Christine-de-cliënt. Hier blijkt maar weer dat weten en ervaren echt niet hetzelfde is. En ik weet meteen weer waarom ik leertherapie zo belangrijk vind! Echt iedere therapeut moeten leren door te ervaren. Door te doen, en te voelen. En dat kan in leertherapie.

Werk
Het is fijn om weer met werk bezig te zijn. Thuis op de bank leidt/lijdt tot veel navelstaarderij. En tot de conclusie dat ik nieuwe banken wil, en een nieuwe eetkamertafel, en wat verf op de muren en…... Ik wil verder, ik wil mezelf terug, ik wil kennis overdragen en minder productie draaien. Wat zijn daarvoor mijn mogelijkheden?

De therapeut wankelt
Daarnaast heb ik nog twee langlopende therapieën die in een afrondende fase zijn. De cliënten weten beide van mijn behandeltraject. De ene is mij lichtjaren vooruit als het gaat om herstellen na een behandeling voor kanker, de ander loopt ver op me voor bij het omgaan met angst en stemmingswisselingen. We bespreken onze ervaringen en verandering in rollen. Het zijn mooie verdiepende gesprekken, waar ik Yalom stiekem een beetje meeneem. Dat de therapeut ook kan wankelen, kunnen beiden verdragen en normaliseert hun eigen wankele momenten.

Geduld en vertrouwen
En zo wankel ik ‘vrolijk’ verder. Zoals de bedrijfsarts al zei: het is vallen en opstaan naar de uitgang. En er zijn geen shortcuts. Ik bewandel de hele weg tot het eind. Alleen weet ik de uitgang nog niet helemaal te traceren. Maar dat is geloof ik iets met geduld en vertrouwen enzo.