Deze cursus 'Omgaan met teleurstellingen' gaat helaas wel door…

De komende periode moet ik me op mezelf gaan richten, in plaats van op cliënten. Eind september kwam ik nog schoon uit de 'borstenbus', maar ik voelde toch wat. De huisarts voelde het ook en verwees me door. Er volgde nog een mammografie, nog een echo en een punctie. De radioloog vond het heel goed dat ik was gekomen, ondanks corona en de geruststellende mammografie. De chirurg keek en zei: ‘50/50’. Die vrijdag werd ik gebeld: foute boel.

Er volgde een tergend lange periode van gedeeltelijke uitslagen en aanvullende onderzoek (mri, pet scan). Eigenlijk ging het best snel, maar voor mij voelde het als veel te lang. Gelukkig waren geen uitzaaiingen te zien. Maar de eigenschappen van de tumor vragen om elke vorm van behandeling. Dus start ik deze week met chemo en immunotherapie.

Behandeling
Tot nu toe wordt mij vooral verteld dat het niet mee zal vallen. Of is dat gewoon het enige wat ik hoor? Nadat ik bijna 20 jaar heb gewerkt op het gebied van aanpassing aan en verwerking van ziekte (voornamelijk oncologie), heb ik misschien een al te levendig beeld van alles wat anders kan lopen. Het gehele informed consent- gebeuren, waar we een uur lang alle mogelijke bijwerkingen, met mogelijke medicatie doornemen, hielp ook al niet voor mijn stemming. Gelukkig slaap ik goed dankzij een lage dosering mirtazepine. En ik mag mij zeer gelukkig prijzen met een uitgebreid netwerk aan lieve meedenkende familie, vrienden, collega’s, buren (en een mengvorm van deze).

Cliënten
Nu even over psychotherapie. Gelukkig kan ik al mijn cliënten overdragen aan mijn collega’s in onze praktijk. Dat is een hele grote opluchting! Het betreft voornamelijk mensen met verwerkingsproblematiek rond kanker. En daar kan ik nu niks mee. En zij kunnen niks met mij en met mijn bij tijd en wijle oplaaiende paniek. Ik heb zoveel jaren besteed aan praten over kanker.

Lijdend voorwerp
En natuurlijk is het een afweer van eigen angst. Ik hoopte dat de kanker altijd ‘hen’ zou treffen en nooit mij en de mijnen. Nu is dat wel het geval. En dat is wennen. In plaats van een leven waarin ik  bepaal hoe en wat, ben ik nu het lijdende voorwerp. Ik probeer een meewerkend voorwerp te worden. Ik start al bij het Cancer Care Center om fit de behandeling in te gaan, door te gaan en uit te komen. Ik bekroon iedere mijlpaal met nieuwe oorbellen (goede pet scan, straten van behandeling). Als de looks dan minder worden dan in ieder geval nog mooie bellen.

Carrière-switch
Ik ben wel blij dat ik ooit een summiere arbeidsongeschiktheidsverzekering heb afgesloten. Iets is beter dan niets. Daarnaast heb ik gespaard voor een periode vrij en een reis. En nu ben ik een periode niet aan het werk en maak een reis langs mijn angsten, kwetsbaarheid en onmacht (en vast ook nog wat leuke eigenschappen, maar die vallen nu even wat minder op). Kortom: in plaats van mijn eigen praktijk voeren, cliënten zie en nadenken over de context van psychotherapie in de huidige tijdsgeest, ga ik patiënt zijn. Een carrière-switch die ik niet had zien aan komen en die ik niet gepland had. Maar zoals John Lennon al zei: “Life is what is happening to you while you were making other plans”.

Laatste blog
Ik ben deze blog ooit gestart met de bedoeling te reflecteren op psychotherapie. En op hoe ik het ervaar om psychotherapeut te zijn. Niet om te vertellen hoe het is om patiënt zijn. Vandaar dat ik even stop met deze blog.

Maar ik kan het natuurlijk toch niet laten vooruit te kijken: namelijk alvast naar volgend jaar naar weer een schitterende Dag van de Psychotherapie (want wat was die goed!). We zien elkaar hopelijk life met alles en iedereen in de Beurs van Berlage! Tot die tijd: stay safe en tot dan!

Hartelijke groet, Christine Brouwer