We zijn weer open!

Afgelopen maandag was het dan zover. Met een paar collega’s en een enkele cliënten waren we weer aanwezig in ons pand. Ik stond bij ons koffiezetapparaat op de eerste verdieping uit te kijken over de vaart die lag te glinsteren in de zon en schoot vol. Wat een mazzel dat wij alweer aan de slag kunnen! Want wat heb ik het gemist: de collega’s en de rust van een sessie in mijn eigen kamer.

Zo half februari had ik echt niet kunnen vermoeden dat ik zo zou kunnen genieten van het op de praktijk zijn. Van mijn koffie daar en van het kletsen met een collega. Ik hoop van harte dat ik dit vast kan houden mijn verdere carrière.

Routine
De herkenbare routine van het werk aan de vaart geeft me veel rust. Vanuit die rust kan ik me goed concentreren op het verhaal van de cliënt. Het weglachen van technische problemen, het raden naar de gezichtsuitdrukking, de schuurmachine van de buren, de afleiding van het gezinsleven, het valt hier allemaal weg. Blijft de vervreemding van het geen handen schudden, de afstand en het ontsmetten. Maar man, wat zijn die routines en rituelen krachtig.

Proces
Vanuit hier kan ik ook weer wat meer kijken naar dat werken vanuit huis. Natuurlijk, alles kan als het moet, maar moet ook alles wat kan? Als ik vanuit huis als privépersoon in de auto stap, dan word ik langzaam maar zeker de psychotherapeute die 20 min later aan de vaart weer uitstapt. Aan het einde van de werkdag volgt het omgekeerde proces. Dat werkt toch echt anders met alleen een trap op of neer lopen.
En voor veel cliënten geldt een parallel proces: onderweg naar therapie bereiden ze zich voor. De therapie vervolgens is in een ruimte waar ze alleen maar komen voor die therapie. Dus niet de huiskamer, de auto of slaapkamer, of tijdens een rondje met het hondje. Na afloop volgt de reis weer naar huis, die zo goed is voor het verwerken van het gesprek. En dan thuis weer aan de bak met het dagelijks leven. Natuurlijk, het is winst als de therapie meer geïntegreerd wordt in het dagelijks leven. Maar het voelt ook veilig om thuis als thuis te hebben en de therapiekamer voor de confronterende gesprekken, het zelfonderzoek of de EMDR.

Ontspanning
Mijn wereld buiten de praktijk is meer ontspannen. Het is me afgelopen weekend veel beter gelukt om mijn laptop dicht te laten. Werken doe ik aan de vaart, thuis alleen als ik ervoor kies en niet meer omdat het niet anders kan. En ik genoot nu ook echt van het lekkere weer dit weekend. Het is natuurlijk sowieso iets rustiger geworden. De hectiek en de spanning van het eerste moment is weg. De prangende vragen, hoe ga ik ‘therapieën’, hoe hou ik mijn praktijk overeind, hoe kunnen opleidingen hun opleiding goed vervolgen, hebben inmiddels een redelijk antwoord.

Rust
Er is nog veel wat niet kan, de impact van deze crisis is nog geheel niet duidelijk. Hebben we de besmetting onder controle? Wat is de impact op de economie, de maatschappij en de gezondheidszorg? Voor nu ben ik gewoon blij dat ik weer wat van mijn routine heb kunnen oppakken. Dat geeft rust, en vanuit rust kan ik veel beter luisteren.